Η απώλεια οστικής πυκνότητας, που οφείλεται σε οστεοπόρωση

ή σε πρωτοπαθή καρκίνο ή μετάσταση προκαλεί συμπιεστικά

κατάγματα. Η σπονδυλοπλαστική και η κυφοπλαστική είναι ελάχιστα

επεμβατικές τεχνικές για την αντιμετώπιση αυτών των καταγμάτων.

Συγκεκριμένα, στη σπονδυλοπλαστική, με τη βοήθεια

ακτινοσκοπικού μηχανήματος σε συνθήκες χειρουργείου εγχύουν ένα ειδικό

μείγμα ακρυλικού τσιμέντου στο σπονδυλικό σώμα που έχει υποστεί 

κάταγμα, μέσω μιας αυλοφόρου βελόνας.            

Στην κυφοπλαστική, αρχικά εισέρχεται μέσα στο σπονδυλικό σώμα ένα μπαλόνι (διαμέσου του αυλού της βελόνας), το οποίο διογκώνεται προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος και κατ' επέκταση να αναταχθεί το κάταγμα.

Κατόπιν, αφαιρείται το μπαλόνι και στον χώρο που έχει δημιουργηθεί εγχέεται το μίγμα του τσιμέντου. Ουσιαστικά, το οστικό τσιμέντο αποκαθιστά το ύψος σε μερικούς από τους συμπιεσμένους σπονδύλους.

    Τα κατάγματα που οφείλονται σε πολλαπλούν μυέλωμα είναι πιο περίπλοκα από αυτά που οφείλονται σε οστεοπόρωση. Όμως, ακόμα και τα χειρότερα κατάγματα μπορούν να αντιμετωπισθούν με κυφοπλαστική η σπονδυλοπλαστική , χωρίς την ανάγκη ανοικτής εγχείρισης.

Όσον αφορά στα οστεοπορωτικά συμπιεστικά κατάγματα, η σπονδυλοπλαστική είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Ενδείκνυται όταν η συντηρητική αντιμετώπιση δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και όταν το κάταγμα είναι επώδυνο.

   Αν και δεν θεραπεύει τη νόσο που προκάλεσε το κάταγμα, η σπονδυλοπλαστική προσφέρει στους ασθενείς ανακούφιση από τον πόνο, με άμεση συνέπεια τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους.

Τόσο η σπονδυλοπλαστική όσο και η κυφοπλαστική αυξάνουν τις λειτουργικές ικανότητες του ασθενή, ο οποίος επιστρέφει στο προηγούμενο επίπεδο δραστηριότητας χωρίς καμία μορφή φυσικής θεραπείας ή αποκατάστασης. Μάλιστα, μετά τη σπονδυλοπλαστική, περίπου το 75% των ασθενών επιτυγχάνει ανάκτηση της χαμένης κινητικότητας, γίνονται πιο ενεργοί -γεγονός που βοηθά στη μάχη κατά της οστεοπόρωσης- αναπτύσσει μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη που βοηθά στην περαιτέρω ενθάρρυνση της κινητικότητας.

   Οι ασθενείς που ήταν ακινητοποιημένοι μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι, μειώνοντας τον κίνδυνο επιπλοκών όπως πνευμονία. Στα πλεονεκτήματα συγκαταλέγεται και η απουσία χειρουργικών τομών, όμως το κύριο πλεονέκτημα είναι ότι πρόκειται για ασφαλείς και αποτελεσματικές διαδικασίες.

Οι κίνδυνοι των τεχνικών είναι ελάχιστοι και αντιμετωπίσιμοι, μεταξύ των οποίων είναι η πιθανότητα μόλυνσης  (1 στους 1000 ασθενείς) που αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση αντιβιοτικής θεραπείας, η αλλεργική αντίδραση και η διαρροή μικρής ποσότητας οστικού τσιμέντου έξω από το σπονδυλικό  σώμα, το οποίο δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, σε αντίθεση  με τη διαφυγή  προς το νωτιαίο κανάλι που αποτελεί και τη σοβαρότερη επιπλοκή αυτών των τεχνικών.

   Σύμφωνα με μελέτες, στους ασθενείς με συμπιεστικά κατάγματα είτε λόγω οστεοπόρωσης είτε λόγω πολλαπλού μυελώματος (κακοήθεια) που υποβλήθηκαν σε σπονδυλοπλαστική, σχεδόν ποτέ δεν παρατηρείται νέα βλάβη στους σπονδύλους στους οποίους έγινε η επέμβαση.

   Συμπερασματικά λοιπόν με τις ελάχιστα επεμβατικές αυτές τεχνικές αντιμετώπισης των καταγμάτων στους σπονδύλους, μειώνεται ο πόνος, η χρήση φαρμάκων και η αναπηρία.